Sophie (20): Van festival in de binnenstad naar ziekenhuisbed

“Koningsnacht begon in de stad, maar eindigde op de spoedeisende hulp. Mijn zomerplannen? In één klap verdwenen.

Het is vrijdag 25 april. Sophie (20) is met haar fiets op weg naar een avond vol vrienden en muziek in hartje Den Haag. Maar vlak bij station Den Haag Centraal, nog vóór het festival Koningsnacht écht begint, gaat het mis. “Ik had geen goed overzicht. Opeens: BAM. Een auto. Mijn fiets schoof minstens tien meter over het asfalt.”

Sophie ligt op de grond. Haar been doet heftig pijn. “Ik voelde dat er iets niet goed zat — alsof er iets was afgekneld. Toch bleef ik bij bewustzijn. Ik riep meteen: ‘Er moet gebeld worden!’”

Professioneel en geruststellend: het traumateam in actie

In de ambulance overstemt de sirene het feestgedruis van buiten. Alsof twee werelden elkaar kruisen. Sophie wordt naar HMC Westeinde gebracht. Op de spoedeisende hulp staat het traumateam al klaar. “Iedereen wist wat hij moest doen. Het voelde als een goed geoliede machine – en dat gaf mij een veilig gevoel.” Ze glimlacht. “Ik kreeg overal plakkers op m’n lijf, ging direct door de scan. Alles ging zó snel — het leek wel een beetje op een autowasstraat.”

Even later staan haar vrienden naast haar bed. “Ze dachten niet meer aan Koningsnacht en fietsten door naar HMC Westeinde zodra ze hoorden wat er gebeurd was.” Ook haar moeder is er. “Tussen al dat ziekenhuiswit vielen onze oranje shirtjes wel lekker op.”

Een lastige bovenbeen breuk

Sophie heeft een lastige breuk in haar bovenbeen. Er volgt een operatie. Koningsnacht brengt ze door op de verpleegafdeling. “Die nacht was echt niet fijn,” vertelt ze. “Ik bleef maar aan het ongeluk denken. Gelukkig waren de verpleegkundigen super lief. Ze sloten de tv voor me aan. Maar serieus: géén Comedy Central op tv? Dat vond ik écht jammer, dat had ik juist zo hard nodig om even te lachen.”

Maar lachen, dat lukt haar alsnog. Sophie maakt filmpjes voor haar vrienden over haar ‘nieuwe ziekenhuisleven’. En als ze voor het eerst naar buiten mag in haar rolstoel is ze niet te stoppen. “Mijn vriendin duwde me naar buiten en we lagen in een deuk. Even frisse lucht, even vrijheid.”

“Alles ligt stil: mijn opleiding, stage en mijn theatervoorstelling”

Maar het is niet alleen lol. “Ik baal enorm. Alles ligt stil: mijn opleiding, stage en mijn theatervoorstelling. Ik zou eind mei een monoloog doen met mijn theatergroep Rabarber in Korzo. Ze slikt. “Ik woon nog thuis en mijn moeder heeft fibromyalgie, een ziekte waardoor ze pijn heeft in haar spieren en bindweefsel. Ik help haar normaal. Soms weet ik gewoon even niet waar ik het zoeken moet. En ineens zie ik weer de koplampen van de auto voor me. Dat beeld blijft maar terugkomen.”

Mentale steun

In het ziekenhuis krijgt Sophie ook mentale steun. “De medisch maatschappelijk werker kwam langs voor advies over hulp die ik buiten het ziekenhuis kan krijgen. Dat ze hier niet alleen naar je lichaam kijken, maar ook naar je hoofd, vind ik zó bijzonder.”

Dat raakt haar. De afgelopen dagen in het ziekenhuis hebben haar aan het denken gezet. “De plek en de mensen in HMC hebben me echt geïnspireerd. Ik denk er serieus over na om na mijn opleiding Persoonlijk Begeleider Maatschappelijke Zorg, ook nog een verkorte verpleegkundige opleiding te doen. Dan leer ik zoveel extra en kan ik nog meer kanten op.”

“Ik wil ook iets betekenen”

“Ik zie hier op de trauma-verpleegafdeling zulke bijzondere verpleegkundigen lopen… ze geven zoveel steun. En ik denk dan: dat wil ik ook iets kunnen betekenen voor anderen. Vooral als ik zie dat andere patiënten op mijn kamer er veel ernstiger aan toe zijn dan ik. Dan wil ik helpen. Nu lig ik hier op bed en voel ik me machteloos. Maar straks? Straks ben ik hopelijk degene die helpt.”

Misschien is dat gevoel van machteloosheid precies wat haar drijft. Want zelfs vanaf haar ziekenhuisbed is het duidelijk: Sophie wil verschil maken – en dat gaat haar lukken ook.