Kanker hoeft geen taboe te zijn, wil Daniëlle iedereen laten weten
Daniëlle (42) voelde al een tijdje iets onder haar oksel, maar ze wilde niet naar de huisarts. Toen haar bezorgde partner een afspraak voor haar maakte, verscheurde ze de verwijsbrief voor de afdeling Oncologie in HMC Antoniushove. Kanker was in de belevingswereld van de in Suriname geboren Daniëlle een taboe, daar wilde ze het liefst niets van weten.
Daniëlle (42) voelde al een tijdje iets onder haar oksel, maar ze wilde niet naar de huisarts. Toen haar bezorgde partner een afspraak voor haar maakte, verscheurde ze de verwijsbrief voor de afdeling Oncologie in HMC Antoniushove. Kanker was in de belevingswereld van de in Suriname geboren Daniëlle een taboe, daar wilde ze het liefst niets van weten.
“Als je niet over je ziekte praat dan kunnen anderen er niet voor je zijn”
De partner van Daniëlle houdt vol en regelt een nieuwe afspraak voor haar in het ziekenhuis. Ze gaan met zijn tweeën en in de spreekkamer van HMC Antoniushove horen ze dat Daniëlle uitgezaaide borstkanker heeft. De behandeling start meteen, er is geen tijd meer te verliezen. “Als mijn partner deze afspraak niet voor mij had gemaakt dan had ik hier nu, bijna 2 jaar later, misschien niet gezeten om over mijn ziekte te praten,” vertelt Daniëlle openhartig. “Met dit interview wil ik het taboe over kanker doorbreken.”
“Ernstig ziek zijn is nog vaak een taboe in de Surinaamse gemeenschap,” legt Daniëlle uit. “Ik weet dat het taboe over kanker bij mijzelf zit, maar het is ook een deel van onze Surinaamse cultuur. We praten niet graag over ernstige ziekten zoals kanker. Dat noemen we ‘K’ of de gevreesde ziekte. Dit hebben we van onze voorouders meegekregen. Wij zijn ook goed in vage klachten eerst zelf oplossen met huismiddeltjes – een stukje bitterlimoen bijvoorbeeld.”
“We praten niet graag over ziek zijn”
“Ik wilde niet horen dat ik kanker kon hebben dus ging ik niet naar de dokter. Maar we leven nu, kanker hoeft niet het einde te betekenen, er zijn goede behandelingen voor.” Daniëlle wil een voorbeeld zijn voor anderen en besluit open te zijn over haar ziekte. Door de chemokuur krijgt ze haaruitval, toch gaat ze met opgeheven hoofd de straat op. “Ik vind het belangrijk dat mensen die dichtbij mij staan, weten dat ik kanker heb en er open met mij over kunnen praten. Natuurlijk zie ik dat vooral mijn Surinaamse kennissen daar moeite mee hebben. Dat ze het woord niet durven noemen als ze mij zien. Het is ook angst, dat als je het benoemt de ziekte ook voor jou dichtbij komt.”
“Je moet zeggen wat je hebt!” Daniëlle is daar nu heel stellig over. Ook zij heeft in haar naaste omgeving meegemaakt dat vrienden ‘plotseling’ overlijden zonder dat Daniëlle wist dat ze al langere tijd ernstig ziek waren. Het maakt haar verdrietig dat er bij leven niet over gepraat kon worden. “Het gebeurt zelfs dat tot aan de dag van de begrafenis niet wordt verteld waar hij of zij aan is overleden.” Het gaat goed met Daniëlle, maar ze er is er nog niet. Over een paar weken wordt ze in HMC geopereerd aan uitzaaiingen in haar eierstokken. Ze ziet niet op tegen deze weer pittige stap om te genezen. “Doordat ik open ben over mijn ziekte voel ik mij vrijer, het piekeren in mijn hoofd is gestopt. Ik heb een heel hecht team van vrienden om mij heen bij wie ik mijn verhaal kwijt kan. Op belangrijke momenten zijn ze er voor mij en ben ik niet alleen.”
“Wat ik iedereen wil laten te weten?”
“Ga naar de huisarts als je klachten hebt en het niet vertrouwt. Wees ook open. Als je niet over je ziekte praat dan kunnen anderen er ook niet voor je zijn.”
