Jan is vrijwilliger bij Stichting Ambulance Wens

Jan werkte jarenlang als verpleegkundige op de afdeling Verloskunde van HMC én als vrijwilliger voor Stichting Ambulance Wens. Hij ademt liefde en lef. Ook na zijn pensioen blijft hij mensen begeleiden bij laatste en vaak ontroerende wensen. Jan vertelt waarom dit werk hem raakt, en hoe juist de kleinste momenten vaak het grootst aanvoelen.

“We rijden met de ambulance de straat in waar Wim* woont. Zodra we de hoek om gaan, krijg ik kippenvel. De hele straat is uitgelopen. Buurtgenoten staan op de stoep. Uit een speaker klinkt You’ll Never Walk Alone. Die woorden hebben vandaag extra veel betekenis. Iedereen weet het. Iedereen voelt het. Dit is Wim’s laatste wens.

Wim is ernstig ziek en heeft niet lang meer te leven. Maar vandaag gaan we nog 1 keer naar De Kuip — naar zijn cluppie, Feyenoord. Als kind keek hij vanuit zijn slaapkamerraam uit op het stadion. De liefde voor die club heeft hij nooit meer losgelaten. En nu, met een glimlach op zijn gezicht die alles zegt, rijden we door een erehaag van buren zijn straat uit, onderweg naar Rotterdam. Voor even is er geen ziekte, geen pijn. Alleen voetbal. Alleen Feyenoord.

Mooie momenten

Dat is waarom ik al 18 jaar vrijwilliger ben voor Stichting Ambulance Wens. Niet omdat we levens kunnen redden – die tijd is er niet meer. Maar omdat we mooie momenten kunnen geven in de laatste levensfase. Als ik thuis kom denk ik alleen maar: ‘wat was het mooi vandaag’.

Als vrijwilliger weet ik nooit precies hoe laat ik thuiskom. Maar eerlijk gezegd… dat vind ik juist mooi. Dat was vroeger in mijn werk als verpleegkundige op de afdeling Verloskunde in HMC ook al zo. Geen dienst was voorspelbaar. Ik hou van improviseren. Van meegaan in het moment. Soms willen mensen onderweg ineens iets onverwachts — zoals even langs de oude kerktoren in hun geboortedorp. Dan zeg ik: ‘natuurlijk, laten we dat doen’.

Vorig jaar kreeg ik ineens een lintje. Een lintje! Ik wist niet wat me overkwam. Blijkbaar zijn ze gaan tellen. Zo’n 1000 wensen heb ik inmiddels mogen vervullen. Maar dat woordje ‘mogen’ is voor mij heel belangrijk. Ik zeg altijd: ‘ik heb dit mogen doen’. Want het blijft bijzonder, elke keer weer. Een kijkje mogen nemen in iemands leven, op zo’n kwetsbaar moment — dat is geen vanzelfsprekendheid. Dat is een voorrecht.

Haar gezicht straalt

Een moment dat me altijd bijblijft: Een moeder op de brancard, hand in hand met haar dochter van ongeveer 5 jaar. De wens van moeder was simpel maar krachtig: haar kinderen nog 1 keer zien genieten in de Efteling. Terwijl wij met de kinderen in de attracties gingen, keek zij toe. Stralend. Het raakte me. Je doet dit niet alleen voor de patiënt, maar ook voor de herinnering die blijft bij de mensen om hen heen.

En misschien is dat wel de kern van dit werk: dat we even stilstaan bij wat ertoe doet, juist wanneer alles verandert.

Word jij ook Vriend van Stichting Ambulance Wens? Als vriend draag je bij aan het vervullen van laatste wensen voor niet meer mobiele (terminale) mensen. Kijk op www.ambulancewens.nl

*De naam Wim is niet de echte naam van de patiënt.