Hoe was je dag?

Hoe was je dag? In deze rubriek stellen we die vraag aan een specialist in ons ziekenhuis. Dit keer aan Marc van der Laan, die al ruim 14 jaar gipsverbandmeester is in HMC. Dat betekent: gips- of kunststofverbanden aanleggen om botbreuken of andere aandoeningen bij een patiënt te laten herstellen. “Iemand die huilend bij mij binnenkomt, wil ik het liefst lachend de deur uit laten gaan”, aldus Marc.

Wat voor dag was vandaag?
“Het was een fijne, afwisselende dag. Ik heb aardig wat patiënten gezien: rond de dertig. Zo’n aantal zegt overigens niets over de drukte, soms moet ik bij het merendeel van de patiënten alleen gips verwijderen en dat is snel gebeurd. Vandaag was juist een mix van patiënten bij wie ik gips- en/of kunststofverband heb aangelegd en patiënten bij wie het er juist af mocht. Maar ook zag ik patiënten bij wie ik vast gips verving voor afneembaar. Het leuke van zo’n dag vind ik: ik zie ontzettend veel verschillende patiënten. Jong, oud en uit alle hoeken van de samenleving. Als gipsverbandmeester is het contact met patiënten relatief kort – maximaal zo’n twintig minuten – maar ik zie het als een uitdaging om iedereen in die tijd op zijn of haar gemak te stellen. Gipsverbandmeester zijn is voor mij naast een medisch, ook een sociaal beroep. Precies waar mijn hart ligt.”

Je straalt als je over je werk praat. Wat maakt jouw vak zo mooi?
“Ik vind dat ik de meest veelzijdige en dynamische baan van het ziekenhuis heb. Ik zie niet alleen de meest uiteenlopende patiënten op een dag, ik werk ook nog eens samen met specialisten van allerlei verschillende afdelingen: traumatologen, plastisch chirurgen, reumatologen, neurochirurgen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Bovendien werk ik in een heel leuk team van acht collega’s, onder wie een leerling. We zijn goed op elkaar ingespeeld en weten precies wat we aan elkaar hebben. Elke dag is anders: die afwisseling vind ik prachtig.”

Wat zijn de meest voorkomende ongevallen waarbij botbreuken worden opgelopen?
“De meeste breuken die ik zie, bevinden zich in de enkel of de pols. Ze ontstaan vaak bij een fietsongeluk of na een val (van de trap). Bij kinderen zie ik bijna dagelijks spaakverwondingen: achterop de fiets zijn ze met een voet tussen de spaken terecht gekomen. Behalve een (sinus)breuk heeft dit vaak lelijke verwondingen tot gevolg. De wondpoli wordt dan betrokken bij de behandeling. Het is een misverstand dat ik in de winter alleen maar skiongelukken aantref, dat valt hartstikke mee. Vorig jaar hebben wel een dag gehad waarop het veel drukker was dan normaal: dat had te maken met de extreme gladheid in het land.”

Welke patiënt blijft je vandaag bij?
“Niet specifiek één patiënt, maar ik vind het fijn dat ik vandaag weer van betekenis kon zijn voor patiënten. Ze komen hier toch binnen in een voor hun vervelende situatie: ze hebben pijn, weten niet waar ze aan toe zijn. Aan mij de taak om iets aan te leggen waardoor hun probleem kan worden opgelost. Iets dat ook nog een beetje comfort biedt. Soms geeft een patiënt aan precies een bruiloft te hebben de week erop, of een verjaardag. Aan mij de taak niet alleen iets te creëren wat praktisch is, maar er ook nog mooi uitziet. Mijn dag is goed als een patiënt na een behandeling een stukje blijer mijn kamer uit loopt.”

Maak je wel eens gekke dingen mee?

“Ja, pas nog had een patiënt een muntje in zijn gips laten vallen. En die er niet uit laten halen. Toen het gips eraf mocht, zat er een wond op de plek van de munt. Hetzelfde is weleens voorgevallen met een pennendop. Een paar jaar terug maakte ik iets mee dat nog veel extremer was: een meneer had een gipsbeen laten zetten, maar was nooit teruggekomen om het eraf te laten halen. Na een jaar had hij de hele onderkant eraf gelopen en kwam hij toch maar weer terug naar ons. Nou: je kunt wel raden hoe dat eruitzag. Om over de geur nog maar te zwijgen.”

Hoe loop je straks het ziekenhuis uit?
“Met een goed gevoel. Het was een leuke, ontspannen én bezige dag. De planning liep goed, patiënten waren tevreden: heel fijn! Natuurlijk is dat ook weleens anders, als we uitlopen bijvoorbeeld en patiënten zitten een tijdje in de wachtkamer. Ik snap dat dat heel vervelend is. Gelukkig krijg ik daar zelf geen stress van: we werken zo hard en zo snel als we kunnen, maar ook bij ons loopt het wel eens anders dan gepland. Mijn werk neem ik overigens nooit mee naar huis: op weg naar mijn huis in Delft laat ik alles van mij af glijden.”