Een nacht op de spoedeisende hulp

In het hart van de nacht blijft het licht aan op de spoedeisende hulp (SEH) in HMC. Redacteur Donna en fotograaf Jessica lopen mee op de afdeling. Een wereld waar rust en hectiek elkaar razendsnel afwisselen. Hier draait alles om scherpte, samenwerking en snel schakelen. Een nacht vol zorg, mensen, en momenten waarop het ertoe doet.

Kevin is SEH-verpleegkundige in opleiding

Vlak voor zijn dienst begint, drinken we een kop koffie met Kevin. “HMC is een echt stadsziekenhuis”, zegt hij. “Je ziet hier alle soorten letsels: van kleinere verwondingen tot levensbedreigende situaties.” Hij blijft er kalm onder en benadert zijn werk praktisch. Maar soms, geeft hij toe, blijft een patiënt hem bij. “Dan vraag ik me later toch af hoe het is afgelopen.”

Elke patiënt een verhaal

Jong, oud, ernstig gewond. Of gewoon bezorgd. Op de SEH komen verschillende patiënten voorbij. Maar 1 ding is altijd hetzelfde: Elke patiënt krijgt de volle aandacht.

Rond 01.00 uur wordt een oudere man binnengebracht. Hij gleed 3 dagen geleden uit in zijn huis en viel op de wasbak. Vanavond krijgt hij plotseling moeite met ademen, zijn vrouw aarzelt geen moment en belt 112. Rosalie, SEH-verpleegkundige in opleiding, vangt hem op. “Ik onderzoek hem, ik zie dat het ernstig kan zijn en draag hem daarna over aan de Intensive Care. Het gaat nu om snelheid en zorgvuldigheid.”

“Heb je geen roze?”

Iedereen is weleens boos. Vannacht was een man zó woedend, dat hij hard op de tafel sloeg. “De tafel won”, vertelt hij. Het gevolg: een gebroken hand. Abdel, verpleegkundige, opent een la en vraagt de man welke kleur hij om zijn gips wil hebben. “Heb je geen roze?”, vraagt de man met een glimlach. We moeten allemaal lachen. Hij kiest uiteindelijk voor blauw.

03.00 uur. Een 22-jarige jongen wordt door de ambulanceverpleegkundigen binnengebracht met een gevoelloos been. “Ik snap er helemaal niets van”, zegt de jongen steeds. Het SEH-team schiet hem te hulp. Er wordt snel een CT-scan gemaakt om nauwkeurig vast te stellen wat er aan de hand is. Ondertussen lopen we weer naar Kevin.

Goed op elkaar ingespeeld

Terwijl Kevin vertelt over zijn werk op de SEH, zwaait de deur open. Ambulanceverpleegkundigen begeleiden 2 ongeruste Italiaanse toeristen naar binnen. Eén van hen is gisteren bij een balsport gevallen. Wat begon als een zere knie is verergerd: Hij heeft koorts. Kevin onderbreekt zijn verhaal, neemt de patiënt direct over en begint met het onderzoek.

Sommige ambulanceverpleegkundigen zien we die nacht meerdere keren terug. De zorgverleners van de SEH en de ambulancedienst zijn goed op elkaar ingespeeld. “Misschien tot straks”, zegt een van de broeders met een knikje, voordat ze weer in de nacht verdwijnen.

Ook de politie is soms nodig

Even later verschijnen er agenten in de gang. Ze begeleiden een man die eerder die avond op straat in Scheveningen heeft gevochten. Hij is boos en wil eigenlijk geen hulp. Niet veel later brengen 2 andere agenten een verwarde vrouw binnen. De agenten blijven, samen met de ziekenhuisbeveiliging zorgen ze ervoor dat de sfeer op de afdeling rustig blijft.

Medewerker beveiliging Rick blijft altijd kalm

Het is 03.00 uur; bijna alle verpleegkundigen zijn in de weer met patiënten. We gaan langs bij Rick. Vanuit zijn post houdt hij de boel scherp in de gaten. “Wij zorgen ervoor dat artsen en verpleegkundigen hun werk goed kunnen doen”, zegt hij. “Als er onrust is, stappen wij naar voren. Of het nu gaat om iemand die verward is of onder invloed is – wij blijven kalm en zorgen voor overzicht.”

Schoonmaak is onmisbaar

Tussen alle drukte op de SEH zien we de afdelingsassistent steeds in alle rust onvermoeibaar aan het werk. Kamer in, kamer uit. Zodra een patiënt vertrekt, wordt de ruimte meteen opgeruimd en schoongemaakt. “Het is hard werken op drukke avonden, maar wel belangrijk werk”, zegt ze. Dankzij haar inzet is elke kamer steeds weer klaar voor de volgende patiënt – een onmisbare schakel in het team.